Jedną z bohaterek książki jest Ada Kazantzakis - wrażliwa szesnastolatka, córka imigrantów, którzy opuścili rodzinny Cypr i znaleźli swój nowy dom w Londynie. Ada urodziła się już na obczyźnie i nigdy nie była w ojczyźnie swoich rodziców i dziadków. Nie interesowała się historią rodziny i nie dociekała, dlaczego rodzice zdecydowali się na emigrację. Wiedziała tylko tyle, że matka była Turczynką, a ojciec Grekiem. Podświadomie wyczuwała jednak, że dźwiga smutek należący nie tylko do niej. W szkole uczyła się podstaw genetyki. Zastanawiała się, czy możliwe jest dziedziczenie po przodkach także czegoś tak niemierzalnego jak smutek i tęsknota za utraconym krajem. Wewnętrzne odczucia sprawiają, że podczas lekcji Ada nagle zaczyna krzyczeć. Ktoś nagrywa tę scenę i umieszcza ją w internecie, a dziewczyna staje się obiektem drwin. Na szczęście rozpoczyna się przerwa świąteczna, więc Ada będzie mogła wypłakać się w domu. Niespodziewanie Adę i jej ojca odwiedza ciotka Meryem z Cypru. Było to pierwsze spotkanie Ady z siostrą nieżyjącej już mamy. Dziewczyna miała do ciotki żal, że ta była dotąd nieobecna w jej życiu i że nie przyjechała nawet na pogrzeb własnej siostry. Żeby odpowiedzieć na te zarzuty, ciotka musi zapoznać siostrzenicę z historią Cypru i relacjami, jakie łączyły mieszkających na wyspie Turków i Greków. 

Równolegle swoje wspomnienia snuje drzewo figowe, które było świadkiem krwawych wydarzeń na Cyprze w 1974 roku oraz rodzącej się w takich okolicznościach miłości młodej Turczynki do Greka. Pędy ulubionego drzewa udało się przewieźć ojcu Ady do Londynu i zasadzić w przydomowym ogródku. Drzewo figowe zna swoją wartość. Uważa nawet, że było opisywane w Biblii jako drzewo poznania dobra i zła. To słodki owoc figi miał skłonić Ewę do złamania zakazu wydanego przez Boga. Imigranci wierzą, że "każde drzewo figowe ocalone przed burzą to czyjeś ocalone wspomnienia." (s. 40)

W tekście skierowanym do czytelników Elif Shafak podkreśla, że do napisania książki zainspirowały ją autentyczne wydarzenia.