Po czy można rozpoznać introwertyka na zebraniu pracowników? Introwertyk rzadko zabiera głos, brakuje mu pewności siebie, nie lubi być w centrum uwagi, unika konfliktów, stresuje się, gdy jest zmuszany do zajęcia stanowiska w jakiejś sprawie, skrupulatnie analizuje wszystkie dane zanim udzieli odpowiedzi w ważnych kwestiach. Czy to oznacza, że introwertycy są mniej wartościowymi pracownikami? Autorka książki udowadnia, że mają oni mnóstwo innych zalet, które mogą okazać się niezbędne w wielu sytuacjach zawodowych i prywatnych. Do zalet introwertyków z pewnością można zaliczyć: umiejętność uważnego słuchania innych, wczuwanie się w sytuację rozmówcy i zrozumienie jego emocji, spostrzegawczość, zwracanie uwagi na szczegóły, dociekliwość, wytrwałość, dążenie do rozwiązywania konfliktów i łagodzenia sporów, skupienie się na zadaniu powierzonym do wykonania. Choć nie będę brylować w towarzystwie i elokwentnie przemawiać publicznie, mogą być liderem grupy i odnosić sukcesy w pracy. Na poparcie swojej tezy Jill Chang (ekstremalna introwertyczka) opisuje przebieg swojej drogi zawodowej. Nie chodzi tu jednak o chwalenie się sukcesami i autopromocję. Autorka chce pomóc innym "cichym i spokojnym" introwertykom w zrozumieniu siebie i w odnalezieniu nieograniczonej, wspaniałej drogi do samorealizacji.

Jill Chang jest bizneswomen z Tajwanu. Pracowała w różnych zawodach w branży sportowej i w wielu miejscach, m.in. w Stanach Zjednoczonych. Znalazła zatrudnienie w międzynarodowej organizacji i z powodzeniem koordynuje działalność oddziałów w kilku krajach. Jak tego dokonała? Przecież na początku swojej zawodowej drogi miejsce pracy wydawało się jej polem walki, a udział w formalnym bankiecie wywoływał tak silny stres, że Jill z wysypką trafiała do szpitala. Znalazła jednak skuteczne sposoby na pokonanie stresu i wykorzystanie swoich atutów w pracy. Swoimi radami i przemyśleniami chętnie dzieli się z czytelnikami książki i dziękuje wszystkim tym, którzy pozwalają introwertykom błyszczeć po cichu.

Cytat z książki:

"Twój introwertyzm nie powinien stać się chorobą ani ograniczeniem." (s. 45)