Klub Miłośników Fantastyki SAGITTA
przy Powiatowej Bibliotece Publicznej w Sieradzu
Mam dla was smutną wiadomość. Rząd zarządził akcję szczepień substancją, która w przyszłości ma nas pozbawić życia. Tak zaczyna się się manga Ikigami.
Nie wiem, czy tylko ja tak mam, ale gdy słyszę jakąś teorię spiskową to często potrafię podać książkę, film, albo serial z której ta teoria pochodzi. Tak jest w tym przypadku. Podobną teorię słyszałem w zeszłym roku i jestem przekonany że pochodzi ona właśnie z tego tytułu.
Ignorancja wskazuje na brak wiedzy lub doświadczenia (Źródło: wikipedia)
34 lat na tym ziemskim padole, od 23 – 25 lat posiadający jako taką świadomość i wiedzę, i przez ten cały czas ignorowałem takie rzeczy jak fandom fantastyczny. Wiedziałem oczywiście, że istnieje takie czasopismo jak Fantastyka, Magia i Miecz czy Kawaii. Jednak przez 20 lat wcale mnie to nie ruszało, by wejść głębiej i dowiedzieć się czegoś na temat kultury fantastycznej. Czytałem, a jakże, Sapkowskiego, Dukaja czy Franka Herberta. Wiedziałem, kto to Conan czy Gandalf, znałem świat Forgotten Realms, wiedziałem czym są gry fabularne, crpg itp. Mało tego, nie wiedząc co robię, stworzyłem fandom w Sieradzu. Inicjując Klub Miłośników Fantastyki „Sagitta”. Jednak przez cały ten czas nie interesowałem się ruchem fantastycznym, nie znam za bardzo slangu i fetyszy tej grupy społecznej.
W sumie jestem dość szybki, bo nie nadążam za światem nowości i dopiero pooglądałem 1 sezon serialu Jessica Jones. Serial sam w sobie jest dość odważny, bo pod osłoną serialu o superbohaterce dotyka wielu problemów i kwestii spornych, jakimi dzisiaj żyjemy. Sam serial i ogólna ilość seriali na Netfliksie dała mi dużo do myślenia.
Ludzie uważają, że czas jest ważny,
ponieważ sami go wymyślili.
Autor: Terry Pratchett
Źródło: https://pl.wikiquote.org/wiki/Czas
Ach ten czas. Każdy chciałby być młodym, mieć te 20 no… powiedzmy 30 lat, mieć go nieskończenie wiele, by szaleć, tańczyć, śmiać się i bawić ze znajomymi. Niestety czas ucieka od 1967 roku – sekunda ucieka nam na podstawie promieniowania okresowego atomu cezu. Jacek Dukaj w książę Lód zaadoptował ciekawy cytat:
Jeżeli żołnierz daje strzał z karabinu, to w tej chwili zaczyna istnieć rana, jaką kula w nieprzyjacielu wywierci za jakiś czas; jeśli kto zażywa dawkę nieuleczalnej trucizny, to w tej chwili zaczyna istnieć ostateczny proces śmiertelny, choćby jego chwila nadeszła dopiero za parę dni. Słusznie mówili starożytni: umarliśmy już z chwilą narodzin. Władzy nad dalszą drogą kuli i trucizny (i po części przeżywania się) nie mamy.
Niestety. I jak ten czas pożytkujemy, rozwijamy się, bawimy, cieszymy… są też smutne strony życia, ale nie o tym jest ten artykuł.
Altered Carbon – serial nazywany kryminałem noir w przyszłości. Opowiadający o prawie nieśmiertelnym społeczeństwie, na pozór żyjącym na wysokiej stopie, pod spodem gnuśniejącym, bo co można zakazać ludziom, którzy żyją wiecznie? Czy jest to daleka wizja świata, futuryzm, odwieczne pragnienie młodości i nieśmiertelności, oddawania się słodkim snom rzeczywistości?
Z jednej strony jesteśmy coraz bardziej informowani o kolejnych sukcesach walki z rakiem, o metodach wycinania elementu dna, który to podobno ma powstrzymać wiele chorób genetycznych, o granicach wszechświata, w końcu o sztucznej inteligencji, która niedługo ma nas zastąpić w większości zadań. Fantastyczny świat prawda, człowiek dotyka boskiej istoty….
Chciałoby się zacząć „In the grim darkness of the far future, there is only war”, jednak tym razem nie będę pisał o swoim ulubionym uniwersum, lecz podzielę się z wami moimi przemyśleniami po lekturze książki „Futu.re” Dimitrija Glukhovskiego. Na okładce możemy przeczytać zgrabną frazę jakoby autor pisząc trylogię Metro był jeszcze chłopcem, podczas gdy ta książka jest już dziełem mężczyzny. Po skończonej lekturze nie mogę się nie zgodzić z tą opinią.
W zamierzchłych czasach kiedy autor tego posta uczęszczał jeszcze do gimnazjum, nikt z moich znajomych nie słyszał jeszcze o Facebooku, gorączka Naszej Klasy miała dopiero nadejść. Mimo to młodzież i tak miała swoje sposoby na upamiętnianie dla potomnych swoich głębokich przemyśleń, żali oraz tego, co ich akurat nurtowało.
Takim miejscem dla moich kolegów i koleżanek był długi solidny stół oraz generalnie cały budynek przystanku autobusowego w Brzeźniu. Niestety w chwili gdy piszę te słowa rzeczony obiekt nie istnieje już od kilku lat zastąpiony przez stację paliw. Jednak w mojej pamięci na zawsze utkwiło jedno z utrwalonym przez anonimowego ucznia lub uczennicę przemyślenie, którym mam się z wami teraz zamiar podzielić.
