Biografie literackie od lat są chętnie omawiane przez członkinie naszego Klubu. Z satysfakcją i przyjemnością czyta się szczególnie te opracowania, których bohaterem jest osoba znana, lubiana i charyzmatyczna. Wydawało się więc, że książka "Słońca bez końca. Biografia Kory" Beaty Biały będzie idealnym tematem rozmowy. Podczas spotkania, które odbyło się 1 marca 2023 roku, okazało się, że dyskusja potoczyła się dwutorowo: panie oddzielnie oceniły książkę i postać Olgi Jackowskiej. Piosenkarka i jej twórczość budziły zachwyt i skłaniały do formułowania pochwalnych opinii. Uczestniczki spotkania dzieliły się swoimi wspomnieniami z koncertów Maanamu i przywoływały tytuły ulubionych piosenek z repertuaru Kory. Szczególnego znaczenia przy czytaniu biografii artystki nabierają słowa:  

Nie oceniaj mnie
Ani dobrze ani źle
Po prostu bądź, po prostu bądź i patrz
Po prostu bądź, po prostu bądź i patrz

Książka Beaty Biały nie spełniła naszych wszystkich oczekiwań.

Po spotkaniu Pani Wiesława Kruszek napisała recenzję omawianej książki.

Recenzja książki Beaty Biały „Słońca bez końca. Biografia Kory”

Nie jest łatwo napisać ciekawą biografię. Z pewnością trzeba dotrzeć do wielu źródeł, do tego, co już wcześniej na temat danej osoby napisano, odbyć rozmowy z tymi, którzy ją znali. Potem konieczne jest uporządkowanie materiału i nadanie mu interesującej formy. Na spotkaniach DKK miałyśmy okazję rozmawiać o biografiach, które bardzo się nam podobały. Wspomnieć tu można chociażby książkę o Komedzie Magdaleny Grzebałkowskiej czy o Simonie Kossak Anny Kamińskiej.

„Słońca bez końca” – to słowa, którymi, jak pisze we wstępie Beata Biały, „Kora zazwyczaj pozdrawiała, a które otulały ciepłem i czułością”. Taki jest tytuł książki mającej być biografią artystki, czy jednak spełnia to zadanie?

Tytuł zgodnie pochwaliłyśmy, początkowe rozdziały też czytało się dobrze. Przybliżają trudne dzieciństwo Kory, wtedy jeszcze Olgi Ostrowskiej, i lata jej młodości. Stopniowo autorka dodaje coraz więcej wywiadów z osobami znającymi piosenkarkę – mniej lub bardziej. Padają podobne pytania, odpowiedzi też w sumie zaczynają się powielać. Głos zabierają m.in. syn Mateusz, liczni przyjaciele, fani, fryzjer, styliści, muzycy. Długo by wymieniać całą plejadę osób, których wspominki, anegdoty, jakieś niespecjalnie śmieszne żarciki zdominowały książkę. Czytanie staje się coraz bardziej męczące, liczne powtórzenia są po prostu nużące. Gdy dochodzi jeszcze drążenie tematu choroby i śmierci, ma się ochotę powiedzieć: „Dość”! Są pewne granice, których nie powinno się przekraczać. Po co tutaj opiekunka medyczna, która zdradza ostatnie słowa Kory, opowiada z detalami o jej odchodzeniu.

Olga Jackowska pisała piękne, poetyckie teksty i to one mówią wiele o niej. Owszem, Beata Biały zamieszcza ich fragmenty, dość luźno jednak wiążąc je z następującymi po nich rozdziałami. Zamieszczone na końcu książki dwa portrety, filozoficzny i astrologiczny, nie są zbyt interesujące, próbują ująć „naukowo” to, co w sumie wcześniej zostało już napisane. Całość robi wrażenie mało spójnego przekazu, dodawania kolejnych rozdziałów chyba po to, by książka zyskała na objętości, np. rozdział „marihuana”. Tytuły rozdziałów są pisane małą literą, co dla mnie jest dość denerwujące.

Kora była z pewnością osobą charyzmatyczną, poetką, wokalistką, która porywała tłumy na swoich koncertach. Beacie Biały nie bardzo udało się taką właśnie artystkę pokazać. W naszym klubowym gronie stwierdziłyśmy, że poprzez drążenie, dociekanie, koncentrowanie się czasem na mało istotnych szczegółach odzierała Korę z jej magii i magnetyzmu. Dobrze chociaż, że w książce znalazło się wiele zdjęć z różnych etapów jej życia. Warto je obejrzeć, włączyć piosenki Kory i Maanamu, wsłuchać się w teksty, w proste słowa o miłości, życiu, przyrodzie. „Po prostu bądź”, „Krakowski spleen”, „Jestem kobietą” i wiele, wiele innych pięknych i wciąż aktualnych tekstów, do tego wspaniała muzyka Marka Jackowskiego.